Na spotkaniu, które odbyło się w sobotę 21 września w nowojorskiej siedzibie ONZ, spotkały się osoby od lat zaangażowane w proces negocjacji klimatycznych. Poza Prezydentem COP24 Michałem Kurtyką i Sekretarz Wykonawczą UNFCCC Patricią Espinosą przy stole prezydialnym zasiadły Amina Mohamed pierwsza zastępczyni Sekretarza Generalnego ONZoraz Carolina Schmidt Prezydent COP25.
Spotkanie otworzył wiceminister Kurtyka. Przywitał przybyłych gości, w tym byłych prezydentów COP – Manuela Pulgar Vidala i Loraunta Fabiusa.

Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu została powołana w 1994 roku. Dziś świętuje swój 25. Jubileusz – ogłosił Kurtyka.  Zwołany przez Sekretarza Generalnego szczyt klimatyczny jest doskonałą okazją do krótkiej refleksji nad tym, jak daleko zaszliśmy z UNFCCC i – przede wszystkim – co jeszcze musi zostać zrobione.

W ciągu tych 25 lat  UNFCCC stworzyła uniwersalny zestaw narzędzi, służących łagodzeniu skutków zmian klimatu, adaptacji i finansowaniu. Przygotowała też dobrze zaprojektowane ramy dla globalnych działań na rzecz klimatu dla wszystkich państw. Porozumienie paryskie i wdrażający je Klimatyczny Pakiet Klimatyczny (Katowice Rulebook) to nowoczesne mechanizmy o ogromnym potencjale – mówił minister Kurtyka.

Jednak chociaż Ramowa konwencja zapewniła nam doskonałe narzędzia dla międzynarodowych działań na rzecz klimatu, to niestety nie zapewni woli działania poszczególnych rządów – dodał.

Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (ang. United Nations Framework Convention on Climate Change – UNFCCC) jest międzynarodową umową, która określa założenia międzynarodowej współpracy dotyczącej ograniczenia emisji gazów cieplarnianych odpowiedzialnych za zjawisko globalnego ocieplenia. Konwencja podpisana została podczas Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat Środowiska i Rozwoju popularnie zwanej Szczytem Ziemi w 1992 w Rio de Janeiro. Weszła zaś w życie 21 marca 1994.
Na początku konwencja nie zawierała żadnych wiążących nakazów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, lecz z  czasem zostały ustanowione odpowiednie protokoły wprowadzające limity emisji.
Najważniejsze z nich to Protokół z Kioto (1997 r.), Porozumienie Paryskie (2015 r.) i Katowicki Pakiet Klimatyczny / Katowice Rulebook (2018 r.).